პირველ კურსზე ვიყავი აკა მორჩილაძის "ფალიაშვილის ქუჩის ძაღლები" რომ წავიკითხე. ზუსტად არ მახსოვს ჩემი შთაბეჭდილება, მაგრამ ის მახსოვს, რომ გადავწყვიტე აკა შემდეგისთვის მომეტოვებინა. არ ვიცი, რატომღაც მოცალეობის ჟამს ფუფუნებად ჩავთვალე ამ ავტორის კითხვა. მოკლედ, გავიდა 5 წელი და ხელში ჩამივარდა წიგნი, სახელწოდებით "ობოლე". ამ პოსტს მხოლოდ იმიტომ ვწერ რომ შთაბეჭდილება არ დამავიწყდეს, როგორც ეს პირველ კურსზე დამემართა. პირდაპირ ვიტყვი - მეტს ველოდი! გაცილებით მეტს. თუმცა კონკრეტულად ვერაფერს დავუწუნებ ავტორს. უბრალოდ ქართველთა ბოლო რამდენიმე საუკუნის ტკივილის, - უფუნქციობის გადმოცემა, ჩემი აზრით, გაცილებით უკეთ შეიძლება. წიგნის მთავარი სათქმელიც, როგორც ზემოთ აღვნიშნე უფუნქციობაა, ის, რომ გმირობა უკვე შეუძლებელია ჩვენს ქვეყანაში. ნაწარმოების მთავარი გმირია ირაკლი, რომელსაც ჰყავს ცოლი, ცხოვრობს ვაკეში და არ უყვარს მობილური ტელეფონი, ეს უკანასკნელი თითქოს ერთგვარი პროტესტია თანამედროვე ცხოვრების მიმართ, თუმცა ეს პროტესტიც ისევე როგორც მთლიანად სიუჟეტი პასიურია. ირაკ...
Comments
Post a Comment