Haller News

"If you want the rainbow, you must have the rain." მოყოლა ალბათ იქიდან უნდა დავიწყო, რომ რამდენიმე ხნის წინ როგორც იქნა ბოდბეში ჩავედი. მიყვარს ეს სოფელი. სხვა ვერ გაიგებს ამ სიყვარულს. ჩემი ახნის უნარი კი ამგვარ საკითხებში მოიკოჭლებს, ამიტომ დარჩეს ყველაფერი ისე, როგორც არის. მოკლედ, სიცხიანი ჩამოვედი. იმუნიტეტმა ამჯერადაც მიმუხთლა. მაინც რა უბედურებაა სუნთქვის გაძნელება, ცხელება, გმინვა და ოხვრა. აი კომფორტის საზღვრებიდან რომ გამოგიყვანს და ბრძოლაში მიწასთან გაგასწორებს, ისეთი ვირუსი მჭირდა. საშინელია გაზაფხულის დღეები. სულ რაღაცის მოლოდინში ხარ. სიყვარული, თბილი დღეები, წვიმები, ვნებათა ღელვა (რამდენადაც ეს შესაძლებელია), ყველანაირი აურზაური. ხმაურია. სენტიმენტალური არ ვარ, (უფრო აზროვნებითი სფეროს, მომცრო ზომის, ერთი შეხედვით ადვილად დასაძლევი და უმწეო ქალი ვარ), მაგრამ ხომ არის გაზაფხულის სადიზმით გაჟღენთილი, თავდასხმისთვის სამხედრო მზადყოფნაში მყოფი დღეები, როცა ცა ყოველგვარი ახსნა-განმარტების გარეშე იღრუბლება და უბრალოდ თვალები გინდა დახუჭო. არა, ძილს ...

პირველ კურსზე ვიყავი აკა მორჩილაძის "ფალიაშვილის ქუჩის ძაღლები" რომ წავიკითხე. ზუსტად არ მახსოვს ჩემი შთაბეჭდილება, მაგრამ ის მახსოვს, რომ გადავწყვიტე აკა შემდეგისთვის მომეტოვებინა. არ ვიცი, რატომღაც მოცალეობის ჟამს ფუფუნებად ჩავთვალე ამ ავტორის კითხვა. მოკლედ, გავიდა 5 წელი და ხელში ჩამივარდა წიგნი, სახელწოდებით "ობოლე". ამ პოსტს მხოლოდ იმიტომ ვწერ რომ შთაბეჭდილება არ დამავიწყდეს, როგორც ეს პირველ კურსზე დამემართა. პირდაპირ ვიტყვი - მეტს ველოდი! გაცილებით მეტს. თუმცა კონკრეტულად ვერაფერს დავუწუნებ ავტორს. უბრალოდ ქართველთა ბოლო რამდენიმე საუკუნის ტკივილის, - უფუნქციობის გადმოცემა, ჩემი აზრით,  გაცილებით უკეთ შეიძლება. წიგნის მთავარი სათქმელიც, როგორც ზემოთ აღვნიშნე უფუნქციობაა, ის, რომ გმირობა უკვე შეუძლებელია ჩვენს ქვეყანაში. ნაწარმოების მთავარი გმირია ირაკლი, რომელსაც ჰყავს ცოლი, ცხოვრობს ვაკეში და არ უყვარს მობილური ტელეფონი, ეს უკანასკნელი თითქოს ერთგვარი პროტესტია თანამედროვე ცხოვრების მიმართ, თუმცა ეს პროტესტიც ისევე როგორც მთლიანად სიუჟეტი პასიურია. ირაკ...

ორშაბათი დილა ხომ მძიმეა?.. აი ქარი რომ ფანჯარას გინგრევს და მოსვენებას გიკარგავს ეგ უფრო მძიმეა მერწმუნეთ. ლოგინიდან თავს ავწევ თუ არა მარცხნივ ვიხედები და წიგნებს ვხედავ ხოლმე. ფსიქოლოგიის ყველა სახელმძღვანელო ლეპტოპში მაქვს. აი ლიტერატურის და ფილოსოფიის კითხვა კი ცოცხალ, ხელშესახებ წიგნში მიყვარს. (ოღონდ წიგნის სუნის და რაღაც აბსტრაქტულ-ამაღლებული გრძნობების გამო არა, მოსახერხებელია ასე და იმიტომ). ფარდებს რომ გადავწევ და ცოტა სინათლეს შემოვუშვებ მერე დავხედავ ხოლმე უფრო კარგად ამ წიგნებს და მეცინება. ვედური სიბრძნიდან დაწყებული პოსტმოდერნისტი ავტორებით დამთავრებული ყველაფერი ხომ არ შეიძლება მაგიდაზე იდოს. (აი თაროებს რომ ვიყიდი მერე დალაგდება ალბათ ყველაფერი). ყავა მზადაა, მაგრამ ხომ არის ქარში რაღაცნაირი გრძნობა, ლექტორის სახის წარმოდგენასაც კი რომ გაზიზღებს და დღის სხვაგვარად გატარების მოტივაციას გაძლევს. ასეთ დღეებს ჯაზით დაწყება უყვარს. ოღონდ ჯაზი აუცილებლად  cool jazz, free ან avant-garde უნდა იყოს. ხოდა დილიდანვე ფლეილისტში თუ შეგხვდათ აქედან რომელიმე ხომ კაი, თუ...

წაკითხულ წიგნებს სამ ნაწილად ვყოფ: 1. წიგნები, სადაც მაძიებელი გმირის მითოლოგემაა გამოყენებული და მთავარი გმირი (თუ გმირები) ეშენბახის პარიცფალს ემსგავსებიან. უფრო მარტივად რომ ვთქვა, ის წიგნები სადაც მინიშნება პიროვნების თვითსრულყოფის პრობლემატიკაზე კეთდება. 2. წიგნები, სადაც მთავარი აქცენტი კეთდება სოციალური ქცევის ნორმებზე და/ან რომელიმე ეპოქის თავისებურებებზე. 3. და ყველაზე რთული ნაწილი, წიგნები სადაც ავტორი მკვლევარის როლში გვევლინება და მისი მთავარი მიზანი არის ინდივიდუალურ და ფსიქო-სოციალურ ფენომენებს შორის მიზეზ-შედეგობრივი კავშირის მოძიება. ეს უკანასკნელი კატეგორია, გამომდინარე თავისი დესკრიფციულ-ექსპლიკაციური შინაარსიდან საკმაოდ რთული და მრავალწახნაგოვანია და თითქოს პირველ ორ კატეგორიას აერთიანებს. სწორედ ამ უკანასკნელ კატეგორიას მიეკუთვნება ჯემალ ქარჩხძის "ქარავანი". ნაწარმოების მთავარი გმირი აბელი ობოლი ბიჭია, რომელსაც მამის ხატი სადღაც, "მორალის კიბის" უმაღლეს მწვერვალზე წამოუსვეს დედამ და ნათესავებმა. მოგვიანებით აბელი აღმოაჩენს, რომ გმირი მამა, რომ...

ფაქტი #1 რამდენიმე დღის წინ ცნობილი ქართველი პოლიტიკოსის პირადი ცხოვრების ამსახველი კადრები, უფრო კონკრეტულად კი მეგობარ მამაკაცთან სექსის დროს ფარულად გადაღებული კადრები გავრცელდა. უმალ "ვაშა" შესძახეს მრავალ განშოებად დაყოფილმა ადამიანებმა, პოლიტიკოსებმა თუ ენჯეოებმა, დიდმა თუ პატარამ, სოციალურ ქსელში აქტივობის მოყვარულებმა, თუ უბრალოდ ჭორიკნებმა. შემდეგ იყო მუქარა. სხვებსაც დაემუქრნენ ზემოთხსენებული ქართველი პოლიტიკოსის ბედს გაზიარებთო. სხვები არ შეშინდნენ, პირიქით, ყოველგვარი სუპერეგოს დაუკითხავად დაიწყეს სექსუალური ენერგიების ნთხევა. პრეზიდენტმა მე ძალიან მრავალფეროვანი სექსუალური ცხოვრება მაქვსო, დაიწყო განგაში და პირჯვრისწერა, მუხლმოდრეკით ლოცვა და ზურგს უკან ქილიკი. განგაშია ქვეყანაში. არის რაღაც სასაცილო ამ ცხოვრებისეულ უსიამოვნებებში, მაგრამ არისტოფანე დიდი ხნის წინ მოკვდა და აბა სხვა ვინ შეძლებს პოლიტიკაზე გვარიანად გვაცინოს?. ფაქტი #2 აღნიშნული ფაქტების პარალელურად, ივანე ჯავახიშვილის სახელობის წმინდა ცოდნის ტაძარში აქციები დაიწყო. გამოვიდა პატიოსანი ხა...

კვირა დღე.. მზიანი დილა.. გაზაფხული.. ყავა.. ამ ყველაფერს ერთ მეტად სასიამოვნო რამეს, კერძოდ კი მუსიკას, უფრო კერძოდ კი ჯაზს თუ დავუმატებთ შეიძლება "იმპროვიზირებული სამოთხეც" კი შევქმნათ. კომპოზიტორი რა თქმა უნდა კოლ პორტერი.. 1891 წლის 9 ივნისს ინდიანას შტატ ქალაქ პერუში დაბადებულ პატარა კოლზე ჯერ კიდევ არავინ იცოდა, რომ მომავალში ის ჯაზის ლეგენდა გახდებოდა და არც მეტი არც ნაკლები ბროდვეის და ჰოლივუდს გააოცდებდა თავისი შესანიშნავი ნამუშევრებით. 1936 წელს პორტერი ქმნის სიმღერას "I've got you under my skin", ფილმისთვის " Born to Dance " (დაბადებული ცეკვისთვის), სიმღერა, რომელსაც შეუძლია სასიამოვნო დღეს ხიბლი შემატოს.

რაც შეეხება ჩემს ცხოვრებას, ყველაფერი ასე დაიწყო... თავიდან მოწყენილობას მივეჩვიე, მერე იმედები უგზოუკვლოდ გაქრა, გაწეულმა მსხვერპლმა არასწორი შედეგი გამოიღო, წერას გადავეჩვიე და დავნებდი. ასეთი ტრაგიკული იქნებოდა ჩემი ცხოვრება ეს ყველაფერი სისულელე და დიდწილად სიცრუე რომ არ იყოს. უბრალოდ სიყალბეებისადმი დიდი პროტესტი ჩემს "დიდ დრამებში" მოვაქციე და ტრაგიკული ბიოგრაფიის ნაცვლად ხელში შემრჩა დიდი ბიბლიოთეკა, ღიმილად ქცეული გამოცდილება და საინტერესო ნაცნობები. ახლა გარშემო სიმშვიდეა, უფრო პოეტური რომ ვიყო ალბათ დავწერდი - "გაზაფხულის სახღამოა მშვიდი", მაგრამ პოეტური არ ვარ და შესაბამისად ჩემთვის ეს ამაღლებული და არც ისე ულამაზო (ზოგიერთისთვის გენიალური) სიტყვებიც უბრალოდ სიტყვებია, ანდაც უფრო მეტი - პათეტიკა. ცხოვრებას მაშინ ქვია ცხოვრება როცა ინტერპერსონალური ურთიერთობები არსებობს, ეს ურთიერთობები კი თავის თავში გარკვეულწილად ბედნიერების იმ მხარესაც გულისხმობს, როდესაც სხვის მიერ გაზიარებული ბედნიერება თუ უბედურება უჩვეულო სიამაყის ცრემლებით გავსებს. მერე შენც...

ეს პოსტი არავის ეხება. უბრალოდ დგება მომენტი, როცა ზღვარი ძლიერებასა და სისუსტეს შორის ქრება და რჩები მხოლოდ შენ, შენი მწარე გამოცდილებით.

მუშა მეხსიერება არის მოცემულ მომენტში (დროებით) მოქმედი სისტემა რომელიც რამდენიმე კომპონენტისგან შედგება და რომლის ფუნქციაც არის ინფორმაციის მიჭებისთანავე ამ ინფორმაციის შეჩერება და ამოცანის შესაბამისად მისი გადამუშავება. მუშა მეხსიერების საშუალებით ხდბა ინფორმაციის სწრაფი გადამუშავება მოსმენილის სხვა სიტყვებით გადაცემა, რაიმე რთული აზრობრივი ამოცანის გადაწყვეტისას საჭირო ინფრომაციის ხანგრძლივი მეხსიერებიდან ამოტანა და დროებით ცნობიერებაში შეჩერება. მუშა მეხსიერების, ისევე როგორც ხანმოკლე მეხსიერების სხვა ფორმების განხორციელების პირობებია ერთხელობრივი აღქმა და დაუყონებლივი აღდგენა, მაგრამ სენსორული რეგისტრისგან და უშუალო მესიერებისგან იგი მთელი რიგი ნიშნებით განსხვავდება: 1.        მასალის აღდგენა თავისუფალი წესით ხდება, იგი არ არის შეზღუდული თანამიმდევრობის დაცვის სიზუსტით. 2.        მასალის დამახსოვრების გადამუშავების პროცესში სუბიექტის ჩართვა და პროცესის მართვა შესაძლებელია.   თუ დიდი ხნის განმავლობაში ითვ...

„დღის და ღამის მიჯნაზე საყვირებმა დაიღმუვლეს. ისინი სხვა ქვეყნად წასვლას იტყობინებოდნენ, რომელსაც ჩემთვის ახლა არავითარი მნიშვნელობა არა აქვს. ალბერ კამიუ, "უცხო". აი ის დღეც დადგა. ვერაფერს  ვაკეთებ.  ეს ის პერიოდია როცა უბრალოდ გინდა რომ დამთავრდეს, საბოლოოდ დამთავრდეს ჩარჩოები, დედლაინები, გამოცდები სხვადასხვა ფრონტზე, სხვების მიერ თვალთვალი და დაუმთავრებელი მოლოდინები შენს მიმართ. არადა გესმის გარშემო როგორ ინგრევა ყველაფერი და ნგრევას ნებდები. ქარია. რას იცავდი სიცოცხლის ფასად ამდენი ხანის განმავლობაში? უშედეგობა ბოლოს გიღებს. ყველაფერი მაშინ დაიწყო როცა უარი თქვი პროტესტის ჩვეული ფორმით გამოხატვაზე, გრძნობები უარყავი და აზროვნების სფეროში ეცადე გეცხოვრა. არადა ხვდები რომ ეს ყველაფერი შინაგანია, ინტრაა და ამავე დროს ყოვლისმომცველი. - შენი პრობლემა ყოველთვის ის იყო, რომ გამარჯვებას სათანადო ყურადღებას არასდროს უთმობდი. -მოკეტე! - უმეროებ საკუთარ თავს. -შენ ყოველთვის მათ აფასებდი ვინც ბოლომდე იბრძოლა და დამარცხდა. -მოკეტე! უაზრობა დიდი ხანია დაწყებულია. ...

ტ- ჯგუფები მათ ვისაც არ მიუღით ტ ჯგუფში მონაწილეობა, აღელვება და კამათი, რომელსაც იწვევს ამ ჯგუფში მოძრაობა, შესაძლებელია მოეჩვენოს უცნაურ ამოცანად. ჯგუფის წევრები, თავისი შეგრძნებების შესახებ კითხვაზე პასუხობენ დაახლოებით ასე: „ჯგუფი ნამდვილად გვაძლევს რეზულტატს, მაგრამ ზუსტად როგორს, ვერ ვხვდები. ეს თავად უნდა ახსნა შენში.“ ტ ჯგუფის კვლევის ისტორია დაიწყო სოციალურმა ფსიქოლოგმა (30იანი წლებში) კურტ ლევინმა. მასზე გავლენა მოახდინა ჯორჯ ზიმელმა, რომელიც საზოგადოებას განიხილავდა, როგორც ურთიერთობის ფუნქციონალურ სისტემას, რომლებიც აერთიანებდა ინდივიდებს. მან შენიშნა, რომ ჯგუფის წევრობის დროს, ყველა ადამიანი, როგორც ლიდერი ასევე ჩვეულებრივი ჯგუფის წევრი, ერთმანეთზე გავლენას ახდენენ. ლევინმა დაიწყო ზიმელის დინამიური კონცეფციების გამოყენება ისე, რომ მასე გადაქონდა ლაბორატორიული მონაცემები გარეთ, ანუ ჩვეულებრივ გარემოში. ლევინი მივიდა მტკიცებულებამდე, რომ პიროვნბის უკეთესობისკენ ცვლა უფრო ეფექტური იყო ჯგუფებში. ის ამტკიცებდა, რომ ადამიანს, თუკი უნდა რომ გამოასწოროს არაადაპტირებული ქცევ...

„სად იყავი, როცა დედამიწას ვაფუძნებდი... როცა გალობდნენ დილის ვარსკვლავები და ყიჟინებდნენ ანგელოზები?" იობი. თავი 38. დღეს ძველ აღთქმას ვკითხულობდი. ბევრი არაფრის გაგების სურვილი არ მქონდა, მაგრამ კითხვისას ვიგრძენი, რომ ღმერთთან შესაძლებელია საერთოდ არ იმეგობრო, აუცილებელიც კია არ იმეგობრო, მაგრამ როგორმე უნდა შეძლო ზღაპრული ცხოვრება აღმოაჩინო საკუთარ თავში. ნებისმიერ შემთხვევაში უნდა იპოვო პასუხი სად იყავი, ვინ ხარ და რატომ ხარ საერთოდ აქ?..... ბევრი ვიფიქრე და მოკლედ მინდა ვთქვა, რომ  ჩემი აზრით, პიროვნული განვითარების და სამყაროს შემეცნების ჩემეული ეტაპები შესაძლებელია განვაზოგადო და ვეცდები (მეცნიერული მეთოდებისგან გვერდის ავლით)  შემოგთავაზოთ ისინი: პირველი ეტაპი გაკვირვებაა, აღმოჩენა იმისი, რომ ვიღაც ძალიან ჭკვიანი ადამიანი არსებობდა, ის ვინც ლამაზად აღწერდა, წინასწარმეტყველებდა და ყვებოდა სხვადასხვა ამბებს, არსებობდა ის, ვისაც შეეძლო ეს ამბავი დაეხატა, გადაეღო კადრებად და ასე შემდეგ... ერთი აღმოჩენა და მისი თანმდევი განცდები იგივე შეგრძნების აღმოცენების სურვლ...

რაღაც ზამთრის დეპრესიის მსგავსი, სევდიანი ახალი წელია. გარეთ ხმაურია. მსოფლიო ხელებაპყრობილი მშვიდობას ნატრობს. ზოგი ცაში ეძებს საშველს,ზოგიერთს უკვე ეშველა და არ უნდა უკვე ნაპოვნი საამური ცხოვრების დათმობა. მოკლედ, მსოფლიო რაღაც ახლისთვის ემზადება. პირადად ჩემთვის ეს უბრალოდ ზამთრის მეორე თვის დასაწისია. ან უბრალოდ მეტი შანსი იმისთვის, რომ სახლში, საყვედურების და უცნაური გამოხევების გარეშე მივიღო ალკოჰოლი. ახლა კონიაკს ვსვამ. ვინ იცის რამდენი ხნი წინ დაიწყო ჩემი ალკოჰოლთან ურთიერთობა. თუმცა წერა გაცილებით ადრე დავიწყე, დაახლოებით 13 წლის ასაკში, მაგრამ ეს დრო საკმარისი აღმოჩნდა იმის შესაფასებლად, რომ წიგნის კითხვა და ღვინის სმა კი არ გავს ერთმანეთს, ალკოჰოლის მიღება და წერა უფრო ემსგავსებიან. იმ ადამიანთა რიცხვს არ მივეკუთვნები ყოველი წლის დასასრულს რაღაც ვრცელი ჩამონათვალი რომ აქვთ განვლილი წლის ამბების, თანაც დადებით და უარყოფით კატეგორიებად დაყოფილი. მერე აჯამებენ, დასკვნა კი ყოველთვის მილოცვის და მომავლის იმედით მთავრდება. ტელევიზორში შეუსვენებლად იცინიან. ეკრანის ყურება მხოლო...